Adı Umut

Hayat, hepimize farklı kapılar açıyor. Kimi zaman sevinçle, kimi zaman hüzünle karşılıyoruz o kapıları. Bir bakıyoruz, içimizde çiçekler açıyor; bir bakıyoruz, fırtınalar kopuyor. Ve aslında insan, fırtınalardan sonra toprağa daha sağlam basmayı öğreniyor.

Kabul edelim; kalbimiz bazen çok kırılıyor. İnsanın kırıldığı yerden ışık sızar derler. Belki de bu yüzden, en çok acının ardından yeniden doğmayı öğreniyoruz. Sezen Aksu’nun dediği gibi:
“Acılara tutunmak, hayata tutunmaktır.”
Ve biz, acıya rağmen yürümeyi bildiğimiz için bugün buradayız.

Umut dediğimiz şey, görmediğimiz ama hissettiğimiz bir yol arkadaşımız aslında. O, bazen en sessiz anımızda yüreğimizde yankılanan ince bir melodidir. Bazen çoktan unuttuğumuzu sandığımız bir çocukluk hayalinin birden gözlerimizin önüne düşmesidir. Bazen de hiç tanımadığımız bir insanın tebessümünde gizlidir.

Ne kadar karanlık olursa olsun, insanın içinde küçücük bir ışık hep kalıyor. İşte o ışığı diri tutmak için birbirimize daha çok sarılmamız gerekiyor. Çünkü dünya hızla değişiyor, insanlar birbirine daha uzak. Oysa en çok ihtiyacımız olan şey, kalpten bir “yanındayım” cümlesi…

Sezen Aksu yıllar önce şöyle söylemişti:
“Bir çocuk sevinciyle koş bana,
Yeniden sev beni…”
O çocuk sevinci belki de hayata yeniden başlamanın en saf hali. Ve belki de bizim en çok ihtiyacımız olan şey, o saf coşkuyu içimizde yeniden bulmak.

Bugünlerde birçoğumuz yorgunuz. Birçoğumuz kaybolmuş hissediyoruz. Ama yine de biliyoruz: Hiçbir gece sonsuz değil. Her karanlığın ardından doğacak bir sabah var. Sezen’in sesinden yankılanan o umut dolu sözler kulağımızda çınlıyor:
“Gülümse… Hadi gülümse… Bulutlar gitsin.”

Evet, hayat bizi sınayacak. Yoracak, kimi zaman umudumuzu alıp götürmeye çalışacak. Ama biz yine de gülümsemeyi, yeniden başlamayı, yeniden inanmayı bileceğiz. Çünkü insanın en büyük gücü; ne kadar düşerse düşsün, yeniden ayağa kalkabilmesidir.

Ve unutmamalıyız: Hepimiz aynı gökyüzünün altında, aynı umuda doğru yürüyoruz. Belki yollarımız farklı, ama özlemlerimiz aynı. Çünkü umut, hiç tanımadığımız insanların dualarında, hiç görmediğimiz yüzlerin gülüşlerinde bile büyüyüp çoğalıyor.

Belki de asıl mesele, hayatı acısıyla tatlısıyla kucaklamak. Sezen’in sözlerindeki gibi:
“Hayat sana teşekkür ederim, her şeye rağmen.”

Gül Tekbaş